Op naar Chicago

Je zou zeggen dat door al dat reizen een koffer ondertussen snel gepakt is. Nou, mooi niet! Het blijft iedere keer weer een nieuwe uitdaging. Zo min mogelijk mee maar wat kies je?

Liz en ik pakken ieder een zachte rolkoffer, of eigenlijk een tas. Ze wegen resp. 12 en 13 kilo. Niet gek toch voor 3 weken weg?! Iets te laat zitten we dinsdagochtend om 07h20 in de auto. We nemen de trein van 08h00 vanaf Centraal en rijden in een half uurtje naar Schiphol. We zijn er op tijd omdat we denken dat je naar Amerika extra controle op Schiphol hebt. Ook dat valt dus reuze mee. Eén keer extra wordt ons om onze instapkaarten gevraagd maar meer dan dat is het dus niet.


De ruimte in het United Airlines vliegtuig is opvallend goed. We hebben veel ruimte. Er zijn ook mega veel films dus gaan we onze tijd wel doorkomen. We zijn vanmorgen vroeg opgestaan en ook door het gezoem van het vliegtuig dommel je toch wat weg. Twee rijen achter ons is nog een rij vrij en ik neem deze maar in. Ik probeer wat te slapen en val af en toe lichtjes weg. Het lijkt soms een eeuwigheid maar wanneer ik op mijn telefoon kijk is het niet meer een tiental minuten. Tegen beter weten in probeer ik te gaan liggen op de twee stoelen die deze rij breed is. Ik moet dat eigenlijk niet proberen; met dat enorme lijf past het gewoon niet meer! Het moet er raar uit zien maar ik blijf toch liggen; ik zal en moet wat slapen!


9 uur later maken we een stevige landing op de luchthaven van Chicago. Nu wordt het serieus: onder het toeziend ook van luchthavenpersoneel en marechaussee volgen we allerlei orders op: "naar links, in de rij, doorlopen, nee niet daar maar daar, in de camera kijken, nog een keer uw vingerafdrukken". Ach, het valt wel mee en we zijn er best snel doorheen. In de bus naar terminal 2 want we gaan met de metro naar de stad. Dat vind ik altijd een mooie zuinige manier en zo kunnen we gelijk kijken of het wel werkt. Het valt me zwaar, dat gezeul met de tassen maar ik laat niets merken naar Lizzy. Met de lift, met de trap en door een lange gang. Hèhè, we zijn er. Nu nog een kaartje voor de metro. Credit card er in, credit card eruit en opnieuw er in. Nee andersom maar het werkt niet. Ik begin me nu toch meer te irriteren. Maar contact geld kan ook. Kut, de machine geeft geen geld terug en ik heb het niet gepast! Niet zo'n goed idee dus, die metro. Dus weer door de lange gang, trappetje op, lift naar boven. Kut, de taxi's zijn bij de andere terminal dus moeten we eerst weer een stukje lopen. Pfff..... het is weer een lekkere start. Maar als we uiteindelijk zitten kunnen we bijkomen van de reis.


We slapen midden in het centrum. Hilton Garden Inn. Niest bijzonders maar wel lekker centraal. Ik zou niet ik zijn als ik ook nu weer van kamer wissel. De eerste lag niet rustig genoeg, tegenover de lift ;) Na een drankje in de bar lopen we heel stuk de stad in. De typisch Amerikaanse dingen vallen ons op. De verroeste metrolijnen boven de straten, de altijd aanwezige sirenes van politie, en verkeerlichten die, wat slingerend door de wind, boven de straat hangen. We snuiven het allemaal op.


Schuin aan de overkant zit een Mexicaan waar we wat eten. We zijn allebei moe, het tijdsverschil is immers ook 6 uur. Bij Liz gaan de ogen al om 20h30 toe en ik rek de het slapen gaan tot 21h30.