Soms loopt het anders

Gepakt en wel zitten we weer om half tien in de auto. Naar het National Park is het twee uur rijden en tja, daar moet je natuurlijk niet te laat aankomen. We bereiden ons voor op een echte safaritocht door de jungle en hopen vandaag olifanten te zien. Na een uurtje rijden we op de beroemde route 12. De route loopt van ver in het oosten van Thailand naar Sukhothai en wij willen deze route voor een stuk ook rijden. Het schijnt heel mooi te zijn. Wanneer we op route 12 richting het National Park rijden begint Robert langzaam zenuwachtig te worden. We hebben immers minder dan een kwart tank met benzine en er is de wijde omgeving geen dorpje , laat staan en tankstation, te bekennen. Een snelle berekening wijst uit dat het of 24 kilometer doorrijden is of 35 terug. Dan maar doorrijden om zo in ieder geval richting het park te gaan. Eén van ons moet ondertussen nodig plassen en we stoppen langs de weg. “hier is goed” en Robert rijdt de auto naar de kant van de weg en ook een stukje het gras op. Oeps, het gras blijkt hoog te staan en de berm een stuk lager. Meerdere keren raakt de onderkant van de auto de weg en na wat hobbel en bijsturen zitten we weer op de weg. Zo, dat was even schrikken en het ging maar net goed.

Eenmaal aangekomen bij het park kopen we onze kaartjes bij de entree. Hier komen zeker geen toeristen want ik moet op de foto, met de kaartjes in mijn hand. Ze lachen en smoezen grappig zoals een Thai dat doet. Op naar de jungle/safari. Aangekomen bij het Visitor Centre proberen we met een vertaal app duidelijk te maken dat we een stukje willen wandelen en vragen of dat niet gevaarlijk is in verband met olifanten. “maybe, run fast” krijg ik als vertaling te zien. Mmmm… klinkt niet goed. Maar we communiceren wat heen en weer over de vragen die we hebben. Zij maken duidelijk dat we voorzichtig moeten doen maar waarvoor is ons in eerste instantie niet duidelijk. Aaaahhn! Bloedzuigers, daar gaat het om!. We hebben allemaal een lange broek aan dus dat zal toch geen probleem opleveren? Op dat moment komt een westerling binnen die zojuist een wandeling gemaakt heeft. Hij ziet er uit alsof hij zo uit het leger komt en op survivaltocht is geweest. Het is behoorlijk heftig, verzekert hij ons. De bloedzuigers kruipen naar boven en zo onder je t-shirt. Zijn vriendin heeft een bebloede plek net bij haar navel. “Het is niet erg! Je trekt ze er gewoon uit. Alleen je bloedt wat”, probeert hij ons gerust te stellen. Wij zien de ogen van de kinderen steeds groter worden en ook ik kom steeds meer tot de conclusie dat dit ‘m waarschijnlijk niet gaan worden. Dan maar weer terug. We hebben het in ieder geval gezien.

We rijden weer terug over de route 12, richting Phitsanulok. Ergens halverwege zie ik aan mijn rechterkant de beroemde huisjes en borden waarvan ik de route 12 van ken. Het is een stukje oud USA langs de kant van de weg. Oude figuren uit filmset zoals de Hulk, een oude schoolbus, een benzinepomp en wat cafe’s met saloondeuren. We struinen er even overheen en maken de foto’s voor thuis. Het is grappig om te zien en ben blij dat we het zijn tegen gekomen. We rijden verder naar ons hotel dat net voor de stad Phitsanulok ligt. Een oase aan de rivier en de dames zijn weer heel aardig aan de receptie. Helaas spreken ook zij geen engels dus wat er in de omgeving nu te doen is…. geen idee. Het hotel bestaat uit geschakelde huisjes en de onze heeft een tussendeur. Best gezellig zo, dan zien we de kinderen ’s nachts ook eens. Voordat we onze koffers uitpakken bekruipt me een vreemd gevoel. Steeds meer dingen vallen me op en ik vind het steeds viezer worden. Het Wanathara Resort is toch niet zo leuk opeens. Ik wil hier echt niet blijven en we laden de boel weer in de auto. Bij de receptie willen ze toch weten waarom ik weg ga. Wanneer ik een manager aan de telefoon krijg die goed engels spreekt leg ik haar uit dat een beschimmeld zwart douchegordijn een paar euro kost en veel netter staat. Ze beloofd het betaalde geld terug te storten.
We rijden naar een duur uitziend hotel in de buurt maar besluiten toch een ander super modern 5-sterren hotel te boeken in de stad. The Zense Hotel is onderdaad helemaal goed. Ziet er modern uit met een hip zwembad en we zijn weer even helemaal blij. We eten ’s avonds ook maar bij een niet typisch thais restaurant. De kinderen nemen een burger en ik een stukje zalm. Rob kiest voor noodles.

Het was een rare dag. Zo weinig gedaan en zo veel beleeft. Bijna zonder benzine, bijna flikt schade aan de auto, een hotel dat vies is. We zijn doodmoe en liggen dan ook op tijd in bed.